Ⅰ.Que son os ensaios non destrutivos?
En xeral, as probas non destrutivas empregan as características do son, a luz, a electricidade e o magnetismo para detectar a localización, o tamaño, a cantidade, a natureza e outra información relacionada de defectos próximos á superficie ou internos na superficie do material sen danar o propio material. As probas non destrutivas teñen como obxectivo detectar o estado técnico dos materiais, incluíndo se están cualificados ou se lles queda unha vida útil, sen afectar o rendemento futuro dos materiais. Os métodos comúns de probas non destrutivas inclúen as probas por ultrasóns, as probas electromagnéticas e as probas de partículas magnéticas, entre as cales a proba por ultrasóns é un dos métodos máis utilizados.
Ⅱ. Cinco métodos comúns de ensaios non destrutivos:
1.Definición da proba ultrasónica
A proba por ultrasóns é un método que emprega as características das ondas ultrasónicas para propagarse e reflectirse nos materiais e detectar defectos internos ou obxectos estraños nos materiais. Pode detectar diversos defectos, como gretas, poros, inclusións, solturas, etc. A detección de defectos por ultrasóns é axeitada para diversos materiais e tamén pode detectar o grosor dos materiais, como metais, non metais, materiais compostos, etc. É un dos métodos máis empregados nas probas non destrutivas.
Por que son máis axeitadas as chapas de aceiro grosas, os tubos de parede grosa e as barras redondas de gran diámetro para a proba UT?
① Cando o grosor do material é grande, a posibilidade de defectos internos como poros e gretas aumentará en consecuencia.
②As pezas forxadas fabrícanse mediante un proceso de forxado, o que pode causar defectos como poros, inclusións e gretas no material.
③As tubaxes de parede grosa e as varillas redondas de gran diámetro adoitan empregarse en estruturas de enxeñaría esixentes ou en situacións que soportan grandes tensións. A proba UT pode penetrar profundamente no material e atopar posibles defectos internos, como gretas, inclusións, etc., o que é crucial para garantir a integridade e a seguridade da estrutura.
2. Definición da proba de penetración
Escenarios aplicables para a proba UT e a proba PT
A proba UT é axeitada para detectar defectos internos de materiais, como poros, inclusións, gretas, etc. A proba UT pode penetrar no grosor do material e detectar defectos dentro do material emitindo ondas ultrasónicas e recibindo sinais reflectidos.
A proba de PT é axeitada para detectar defectos superficiais na superficie dos materiais, como poros, inclusións, gretas, etc. A proba de PT baséase na penetración de líquidos nas gretas ou defectos superficiais e usa un revelador de cor para mostrar a localización e a forma dos defectos.
As probas UT e PT teñen as súas propias vantaxes e desvantaxes nas aplicacións prácticas. Escolla o método de proba axeitado segundo as diferentes necesidades de proba e as características do material para obter mellores resultados de proba.
3. Proba de correntes de Foucault
(1) Introdución á proba ET
A proba ET emprega o principio da indución electromagnética para achegar unha bobina de proba que transporta corrente alterna a unha peza condutora para xerar correntes parasitas. En función dos cambios nas correntes parasitas, pódense deducir as propiedades e o estado da peza.
(2) Vantaxes da proba ET
A proba ET non require contacto coa peza ou o medio, a velocidade de detección é moi rápida e pode probar materiais non metálicos que poden inducir correntes parasitas, como o grafito.
(3) Limitacións da proba ET
Só pode detectar defectos superficiais de materiais condutores. Ao usar unha bobina de tipo pasante para ET, é imposible determinar a localización específica do defecto na circunferencia.
(4) Custos e beneficios
ET Test ten un equipo sinxelo e un funcionamento relativamente doado. Non require formación complicada e pode realizar rapidamente probas en tempo real in situ.
O principio básico da proba PT: despois de que a superficie da peza estea recuberta cun colorante fluorescente ou un colorante de cores, o penetrante pode penetrar nos defectos de apertura da superficie baixo un período de acción capilar; despois de eliminar o exceso de penetrante na superficie da peza, pódese aplicar revelador á superficie. Do mesmo xeito, baixo a acción capilar, o revelador atraerá o penetrante retido no defecto e o penetrante filtrarase de novo no revelador. Baixo unha determinada fonte de luz (luz ultravioleta ou luz branca), mostraranse os rastros do penetrante no defecto (fluorescencia amarela-verde ou vermello brillante), detectando así a morfoloxía e a distribución dos defectos.
4. Probas de partículas magnéticas
A "proba de partículas magnéticas" é un método de proba non destrutivo de uso común para detectar defectos superficiais e próximos á superficie en materiais condutores, especialmente para detectar gretas. Baséase na resposta única das partículas magnéticas aos campos magnéticos, o que permite a detección eficaz de defectos subsuperficiais.
5. PROBA RADIOGRÁFICA
(1) Introdución á proba de RT
Os raios X son ondas electromagnéticas de frecuencia extremadamente alta, lonxitude de onda extremadamente curta e alta enerxía. Poden penetrar obxectos que non poden ser penetrados pola luz visible e sufrir reaccións complexas cos materiais durante o proceso de penetración.
(2) Vantaxes da proba de RT
A proba RT pódese empregar para detectar defectos internos dos materiais, como poros, gretas de inclusión, etc., e tamén se pode empregar para avaliar a integridade estrutural e a calidade interna dos materiais.
(3) O principio da proba RT
A proba RT detecta defectos dentro do material emitindo raios X e recibindo sinais reflectidos. Para materiais máis grosos, a proba UT é un medio eficaz.
(4) Limitacións da proba RT
A proba de radiotransmisión ten certas limitacións. Debido ás súas características de lonxitude de onda e enerxía, os raios X non poden penetrar certos materiais, como o chumbo, o ferro, o aceiro inoxidable, etc.
Data de publicación: 12 de abril de 2024