Ⅰ. Die basiese konsep van hittebehandeling.
A. Die basiese konsep van hittebehandeling.
Die basiese elemente en funksies vanhittebehandeling:
1. Verhitting
Die doel is om 'n eenvormige en fyn austenietstruktuur te verkry.
2.Hou
Die doel is om te verseker dat die werkstuk deeglik verhit word en om ontkoling en oksidasie te voorkom.
3. Verkoeling
Die doelwit is om austeniet in verskillende mikrostrukture te omskep.
Mikrostrukture na hittebehandeling
Tydens die afkoelproses na verhitting en hou, transformeer die austeniet in verskillende mikrostrukture, afhangende van die afkoeltempo. Verskillende mikrostrukture vertoon verskillende eienskappe.
B. Die basiese konsep van hittebehandeling.
Klassifikasie gebaseer op verhittings- en verkoelingsmetodes, sowel as die mikrostruktuur en eienskappe van staal
1. Konvensionele hittebehandeling (algehele hittebehandeling): Tempering, uitgloeiing, normalisering, blus
2. Oppervlakhittebehandeling: Oppervlakblus, induksieverhittingsoppervlakblus, vlamverhittingsoppervlakblus, elektriese kontakverhittingsoppervlakblus.
3. Chemiese hittebehandeling: Karburering, nitrering, karbonitrering.
4. Ander hittebehandelings: Beheerde Atmosfeer Hittebehandeling, Vakuum Hittebehandeling, Vervorming Hittebehandeling.
C. Kritieke temperatuur van staal
Die kritieke transformasietemperatuur van staal is 'n belangrike basis vir die bepaling van die verhittings-, hou- en verkoelingsprosesse tydens hittebehandeling. Dit word bepaal deur die yster-koolstof fasediagram.
Belangrike Gevolgtrekking:Die werklike kritieke transformasietemperatuur van staal is altyd agter die teoretiese kritieke transformasietemperatuur. Dit beteken dat oorverhitting tydens verhitting nodig is, en onderverkoeling tydens afkoeling.
Ⅱ. Uitgloeiing en Normalisering van Staal
1. Definisie van Uitgloeiing
Gloeiing behels die verhitting van staal tot 'n temperatuur bo of onder die kritieke punt Ac₁, waar dit by daardie temperatuur gehou word, en dan stadig afgekoel word, gewoonlik binne die oond, om 'n struktuur naby ewewig te verkry.
2. Doel van uitgloeiing
①Pas Hardheid vir Bewerking aan: Bereik bewerkbare hardheid in die reeks van HB170~230.
②Verlig oorblywende spanning: Voorkom vervorming of krake tydens daaropvolgende prosesse.
③Verfyn korrelstruktuur: Verbeter die mikrostruktuur.
④Voorbereiding vir finale hittebehandeling: Verkry korrelrige (sferoïediseerde) perliet vir daaropvolgende blus en tempering.
3. Sferoïedisering van uitgloeiing
Prosesspesifikasies: Verhittingstemperatuur is naby die Ac₁-punt.
Doel: Om die sementiet of karbiede in die staal te sferoïdiseer, wat lei tot korrelrige (sferoïediseerde) perliet.
Toepaslike reeks: Gebruik vir staal met eutektoïede en hipereutektoïede samestellings.
4. Diffuserende Uitgloeiing (Homogeniserende Uitgloeiing)
Prosesspesifikasies: Verhittingstemperatuur is effens onder die solvuslyn op die fasediagram.
Doel: Om segregasie uit te skakel.
①Vir lae-koolstofstaalMet 'n koolstofinhoud van minder as 0,25% word normalisering verkies bo uitgloeiing as 'n voorbereidende hittebehandeling.
②Vir mediumkoolstofstaal met 'n koolstofinhoud tussen 0.25% en 0.50%, kan óf gloei óf normalisering as voorbereidende hittebehandeling gebruik word.
③Vir medium- tot hoëkoolstofstaal met 'n koolstofinhoud tussen 0.50% en 0.75% word volledige uitgloeiing aanbeveel.
④Vir hoë-koolstofstaalmet 'n koolstofinhoud groter as 0.75% word normalisering eers gebruik om die netwerk Fe₃C te elimineer, gevolg deur sferoïediserende uitgloeiing.
Ⅲ. Blus en temper van staal
A. Blus
1. Definisie van blus: Blus behels die verhitting van staal tot 'n sekere temperatuur bo die Ac₃- of Ac₁-punt, die hou daarvan by daardie temperatuur, en die afkoeling daarvan teen 'n tempo groter as die kritieke afkoeltempo om martensiet te vorm.
2. Doel van afblus: Die primêre doel is om martensiet (of soms laer bainiet) te verkry om die hardheid en slytasieweerstand van die staal te verhoog. Afblus is een van die belangrikste hittebehandelingsprosesse vir staal.
3. Bepaling van blustemperature vir verskillende soorte staal
Hipoeutektoïde staal: Ac₃ + 30°C tot 50°C
Eutektoïede en Hipereutektoïede Staal: Ac₁ + 30°C tot 50°C
Legeringstaal: 50°C tot 100°C bo die kritieke temperatuur
4. Verkoelingseienskappe van 'n ideale blusmedium:
Stadige afkoeling voor "neus"-temperatuur: Om termiese spanning voldoende te verminder.
Hoë verkoelingskapasiteit naby "neus"-temperatuur: Om die vorming van nie-martensitiese strukture te vermy.
Stadige afkoeling naby M₅-punt: Om die spanning wat deur martensitiese transformasie veroorsaak word, te verminder.
5. Blusmetode en hul eienskappe:
①Eenvoudige blus: Maklik om te gebruik en geskik vir klein, eenvoudig gevormde werkstukke. Die gevolglike mikrostruktuur is martensiet (M).
②Dubbele blus: Meer kompleks en moeilik om te beheer, word gebruik vir kompleks-vormige hoë-koolstofstaal en groter allooistaalwerkstukke. Die gevolglike mikrostruktuur is martensiet (M).
③Gebreekte Blus: 'n Meer komplekse proses, wat gebruik word vir groot, kompleks gevormde legeringstaalwerkstukke. Die gevolglike mikrostruktuur is martensiet (M).
④Isotermiese blus: Word gebruik vir klein, kompleks-vormige werkstukke met hoë vereistes. Die gevolglike mikrostruktuur is laer bainiet (B).
6. Faktore wat verhardbaarheid beïnvloed
Die vlak van verhardbaarheid hang af van die stabiliteit van die superverkoelde austeniet in staal. Hoe hoër die stabiliteit van die superverkoelde austeniet, hoe beter die verhardbaarheid, en andersom.
Faktore wat die stabiliteit van superverkoelde austeniet beïnvloed:
Posisie van die C-kromme: As die C-kromme na regs skuif, neem die kritieke verkoelingstempo vir blus af, wat die verhardbaarheid verbeter.
Belangrike Gevolgtrekking:
Enige faktor wat die C-kromme na regs verskuif, verhoog die staal se verhardbaarheid.
Hooffaktor:
Chemiese Samestelling: Behalwe vir kobalt (Co), verhoog alle legeringselemente wat in austeniet opgelos is, die verhardbaarheid.
Hoe nader die koolstofinhoud aan die eutektoïede samestelling in koolstofstaal is, hoe meer skuif die C-kromme na regs, en hoe hoër die verhardbaarheid.
7. Bepaling en voorstelling van verhardbaarheid
①Eindblus-verhardbaarheidstoets: Verhardbaarheid word gemeet met behulp van die eindblus-toetsmetode.
②Kritiese blusdiametermetode: Die kritieke blusdiameter (D₀) verteenwoordig die maksimum diameter van staal wat volledig verhard kan word in 'n spesifieke blusmedium.
B. Tempering
1. Definisie van Tempering
Tempering is 'n hittebehandelingsproses waar gebluste staal weer verhit word tot 'n temperatuur onder die A₁-punt, by daardie temperatuur gehou word en dan tot kamertemperatuur afgekoel word.
2. Doel van Tempering
Verminder of elimineer residuele spanning: Voorkom vervorming of krake van die werkstuk.
Verminder of elimineer residuele austeniet: Stabiliseer die afmetings van die werkstuk.
Elimineer brosheid van gebluste staal: Pas die mikrostruktuur en eienskappe aan om aan die vereistes van die werkstuk te voldoen.
Belangrike nota: Staal moet onmiddellik na afkoeling getemper word.
3. Tempereringsprosesse
1. Lae Temperering
Doel: Om blusspanning te verminder, die taaiheid van die werkstuk te verbeter en hoë hardheid en slytasieweerstand te bereik.
Temperatuur: 150°C ~ 250°C.
Werkverrigting: Hardheid: HRC 58 ~ 64. Hoë hardheid en slytasieweerstand.
Toepassings: Gereedskap, vorms, laers, gekarburiseerde onderdele en oppervlakverharde komponente.
2. Hoë Tempering
Doel: Om hoë taaiheid tesame met voldoende sterkte en hardheid te bereik.
Temperatuur: 500°C ~ 600°C.
Werkverrigting: Hardheid: HRC 25 ~ 35. Goeie algehele meganiese eienskappe.
Toepassings: Skagte, ratte, verbindingsstange, ens.
Termiese Raffinering
Definisie: Blus gevolg deur hoëtemperatuur-temper word termiese raffinering, of bloot tempering, genoem. Staal wat deur hierdie proses behandel word, het uitstekende algehele werkverrigting en word wyd gebruik.
Ⅳ. Oppervlakhittebehandeling van staal
A. Oppervlakblus van staal
1. Definisie van Oppervlakverharding
Oppervlakverharding is 'n hittebehandelingsproses wat ontwerp is om die oppervlaklaag van 'n werkstuk te versterk deur dit vinnig te verhit om die oppervlaklaag in austeniet te omskep en dit dan vinnig af te koel. Hierdie proses word uitgevoer sonder om die staal se chemiese samestelling of die kernstruktuur van die materiaal te verander.
2. Materiaal wat gebruik word vir oppervlakverharding en na-verharding van struktuur
Materiaal wat gebruik word vir oppervlakverharding
Tipiese materiale: Medium koolstofstaal en medium koolstoflegeringsstaal.
Voorbehandeling: Tipiese proses: Tempering. Indien die kern eienskappe nie krities is nie, kan normalisering eerder gebruik word.
Na-verhardingsstruktuur
Oppervlakstruktuur: Die oppervlaklaag vorm tipies 'n verharde struktuur soos martensiet of bainiet, wat hoë hardheid en slytasieweerstand bied.
Kernstruktuur: Die kern van die staal behou gewoonlik sy oorspronklike struktuur, soos perliet of getemperde toestand, afhangende van die voorbehandelingsproses en die eienskappe van die basismateriaal. Dit verseker dat die kern goeie taaiheid en sterkte behou.
B. Eienskappe van induksie-oppervlakverharding
1. Hoë verhittingstemperatuur en vinnige temperatuurstyging: Induksie-oppervlakverharding behels tipies hoë verhittingstemperature en vinnige verhittingstempo's, wat vinnige verhitting binne 'n kort tydjie moontlik maak.
2. Fyn Austenietkorrelstruktuur in die Oppervlaklaag: Tydens die vinnige verhitting en daaropvolgende blusproses vorm die oppervlaklaag fyn austenietkorrels. Na blus bestaan die oppervlak hoofsaaklik uit fyn martensiet, met 'n hardheid tipies 2-3 HRC hoër as konvensionele blus.
3. Goeie Oppervlakkwaliteit: As gevolg van die kort verhittingstyd, is die werkstukoppervlak minder geneig tot oksidasie en dekarburisering, en blus-geïnduseerde vervorming word geminimaliseer, wat goeie oppervlakkwaliteit verseker.
4. Hoë Moegheidssterkte: Die martensitiese fasetransformasie in die oppervlaklaag genereer drukspanning, wat die moegheidssterkte van die werkstuk verhoog.
5. Hoë produksiedoeltreffendheid: Induksie-oppervlakverharding is geskik vir massaproduksie en bied hoë operasionele doeltreffendheid.
C. Klassifikasie van chemiese hittebehandeling
Karburering, Karburering, Karburering, Chromering, Silikonisering, Silikonisering, Silikonisering, Karbonitrering, Boorkarburering
D.Gas Karburering
Gaskarburering is 'n proses waar 'n werkstuk in 'n verseëlde gaskarbureringsoond geplaas en verhit word tot 'n temperatuur wat die staal in austeniet omskep. Dan word 'n karbureringsmiddel in die oond gedrup, of 'n karbureringsatmosfeer word direk ingebring, wat koolstofatome toelaat om in die oppervlaklaag van die werkstuk te diffundeer. Hierdie proses verhoog die koolstofinhoud (wc%) op die werkstukoppervlak.
√Karbureringsmiddels:
• Koolstofryke gasse: Soos steenkoolgas, vloeibare petroleumgas (LPG), ens.
•Organiese vloeistowwe: Soos paraffien, metanol, benseen, ens.
√Karbureringsprosesparameters:
• Karbureringstemperatuur: 920~950°C.
• Karbureringstyd: Hang af van die verlangde diepte van die gekarbureerde laag en die karbureringstemperatuur.
E. Hittebehandeling na karburering
Staal moet hittebehandeling ondergaan na karburering.
Hittebehandelingsproses na karburering:
√Blus + Lae-temperatuur tempering
1. Direkte blus na voorverkoeling + laetemperatuur-temperering: Die werkstuk word voorverkoel vanaf die karbureringstemperatuur tot net bokant die kern se Ar₁-temperatuur en dan onmiddellik geblus, gevolg deur laetemperatuur-temperering teen 160~180°C.
2. Enkele blus na voorverkoeling + laetemperatuur-temperering: Na karburering word die werkstuk stadig afgekoel tot kamertemperatuur, dan weer verhit vir blus en laetemperatuur-temperering.
3. Dubbele blus na voorverkoeling + laetemperatuur-temperering: Na karburering en stadige afkoeling ondergaan die werkstuk twee stadiums van verhitting en blus, gevolg deur laetemperatuur-temperering.
Ⅴ.Chemiese hittebehandeling van staal
1. Definisie van Chemiese Hittebehandeling
Chemiese hittebehandeling is 'n hittebehandelingsproses waarin 'n staalwerkstuk in 'n spesifieke aktiewe medium geplaas, verhit en op temperatuur gehou word, wat die aktiewe atome in die medium toelaat om in die oppervlak van die werkstuk te diffundeer. Dit verander die chemiese samestelling en mikrostruktuur van die werkstuk se oppervlak, waardeur die eienskappe daarvan verander word.
2. Basiese Proses van Chemiese Hittebehandeling
Ontbinding: Tydens verhitting ontbind die aktiewe medium, wat aktiewe atome vrystel.
Absorpsie: Die aktiewe atome word deur die oppervlak van die staal geadsorbeer en los op in die vaste oplossing van die staal.
Diffusie: Die aktiewe atome wat op die oppervlak van die staal geabsorbeer en opgelos word, migreer na die binnekant.
Tipes induksie-oppervlakverharding
a. Hoëfrekwensie-induksieverhitting
Huidige frekwensie: 250~300 kHz.
Verharde Laagdiepte: 0.5~2.0 mm.
Toepassings: Medium en klein moduleratte en klein tot mediumgrootte asse.
b. Mediumfrekwensie-induksieverhitting
Huidige frekwensie: 2500~8000 kHz.
Verharde Laagdiepte: 2~10 mm.
Toepassings: Groter skagte en groot tot medium moduleratte.
c. Kragfrekwensie-induksieverhitting
Huidige frekwensie: 50 Hz.
Verharde Laagdiepte: 10~15 mm.
Toepassings: Werkstukke wat 'n baie diep verharde laag benodig.
3. Induksie Oppervlakverharding
Basiese Beginsel van Induksie Oppervlakverharding
Vel-effek:
Wanneer wisselstroom in die induksiespoel 'n stroom op die oppervlak van die werkstuk induseer, word die meerderheid van die geïnduseerde stroom naby die oppervlak gekonsentreer, terwyl byna geen stroom deur die binnekant van die werkstuk beweeg nie. Hierdie verskynsel staan bekend as die vel-effek.
Beginsel van induksie-oppervlakverharding:
Gebaseer op die vel-effek word die oppervlak van die werkstuk vinnig verhit tot die austenitiseringstemperatuur (wat binne 'n paar sekondes tot 800~1000°C styg), terwyl die binnekant van die werkstuk amper onverhit bly. Die werkstuk word dan afgekoel deur waterbespuiting, wat oppervlakverharding bewerkstellig.
4. Temper Brosheid
Temperering van brosheid in gebluste staal
Temperbrosheid verwys na die verskynsel waar die impaktaaiheid van gebluste staal aansienlik afneem wanneer dit by sekere temperature getemper word.
Eerste tipe temperbrosheid
Temperatuurreeks: 250°C tot 350°C.
Eienskappe: Indien gebluste staal binne hierdie temperatuurreeks getemper word, is dit hoogs waarskynlik dat dit hierdie tipe temperingsbrosheid sal ontwikkel, wat nie uitgeskakel kan word nie.
Oplossing: Vermy die tempering van gebluste staal binne hierdie temperatuurreeks.
Die eerste tipe temperbrosheid staan ook bekend as lae-temperatuur temperbrosheid of onomkeerbare temperbrosheid.
Ⅵ.Tempering
1. Tempering is 'n finale hittebehandelingsproses wat na blusproses volg.
Waarom moet gebluste staal getemper word?
Mikrostruktuur na blus: Na blus bestaan die mikrostruktuur van staal tipies uit martensiet en residuele austeniet. Beide is metastabiele fases en sal onder sekere omstandighede transformeer.
Eienskappe van Martensiet: Martensiet word gekenmerk deur hoë hardheid, maar ook hoë brosheid (veral in naaldagtige martensiet met 'n hoë koolstofinhoud), wat nie aan die prestasievereistes vir baie toepassings voldoen nie.
Kenmerke van Martensitiese Transformasie: Die transformasie na martensiet vind baie vinnig plaas. Na afkoeling het die werkstuk oorblywende interne spannings wat tot vervorming of krake kan lei.
Gevolgtrekking: Die werkstuk kan nie direk na afkoeling gebruik word nie! Tempering is nodig om interne spanning te verminder en die taaiheid van die werkstuk te verbeter, wat dit geskik maak vir gebruik.
2. Verskil tussen verhardbaarheid en verhardingskapasiteit:
Verhardbaarheid:
Verhardbaarheid verwys na die vermoë van staal om 'n sekere verhardingsdiepte (die diepte van die verharde laag) te bereik na afkoeling. Dit hang af van die staal se samestelling en struktuur, veral die legeringselemente en die tipe staal. Verhardbaarheid is 'n maatstaf van hoe goed die staal deur sy dikte kan verhard tydens die afkoelingsproses.
Hardheid (Verhardingskapasiteit):
Hardheid, of verhardingskapasiteit, verwys na die maksimum hardheid wat in die staal bereik kan word na afkoeling. Dit word grootliks beïnvloed deur die koolstofinhoud van die staal. Hoër koolstofinhoud lei gewoonlik tot hoër potensiële hardheid, maar dit kan beperk word deur die staal se legeringselemente en die doeltreffendheid van die afkoelproses.
3. Verhardbaarheid van Staal
√Konsep van Verhardbaarheid
Verhardbaarheid verwys na die vermoë van staal om 'n sekere diepte van martensitiese verharding te bereik na afkoeling vanaf die austenitiseringstemperatuur. Eenvoudiger gestel, dit is die vermoë van staal om martensiet te vorm tydens afkoeling.
Meting van Verhardbaarheid
Die grootte van die verhardbaarheid word aangedui deur die diepte van die verharde laag wat onder gespesifiseerde toestande na afblus verkry word.
Diepte van verharde laag: Dit is die diepte vanaf die oppervlak van die werkstuk tot die gebied waar die struktuur half martensiet is.
Algemene blusmedia:
•Water
Eienskappe: Ekonomies met sterk verkoelingsvermoë, maar het 'n hoë verkoelingstempo naby die kookpunt, wat tot oormatige verkoeling kan lei.
Toepassing: Tipies gebruik vir koolstofstaal.
Soutwater: 'n Oplossing van sout of alkali in water, wat 'n hoër verkoelingskapasiteit by hoë temperature het in vergelyking met water, wat dit geskik maak vir koolstofstaal.
•Olie
Eienskappe: Verskaf 'n stadiger verkoelingstempo by lae temperature (naby die kookpunt), wat die neiging tot vervorming en krake effektief verminder, maar het 'n laer verkoelingsvermoë by hoë temperature.
Toepassing: Geskik vir legeringsstaal.
Tipes: Sluit blusolie, masjienolie en dieselbrandstof in.
Verhittingstyd
Verhittingstyd bestaan uit beide die verhittingstempo (tyd wat dit neem om die verlangde temperatuur te bereik) en die houtyd (tyd wat by die teikentemperatuur gehandhaaf word).
Beginsels vir die bepaling van verhittingstyd: Verseker eenvormige temperatuurverspreiding dwarsdeur die werkstuk, beide binne en buite.
Verseker volledige austenitisasie en dat die gevormde austeniet uniform en fyn is.
Basis vir die bepaling van verhittingstyd: Gewoonlik geskat met behulp van empiriese formules of bepaal deur eksperimentering.
Blusmedia
Twee belangrike aspekte:
a. Verkoelingstempo: 'n Hoër verkoelingstempo bevorder die vorming van martensiet.
b. Residuele spanning: 'n Hoër afkoeltempo verhoog residuele spanning, wat kan lei tot 'n groter neiging tot vervorming en krake in die werkstuk.
Ⅶ. Normalisering
1. Definisie van Normalisering
Normalisering is 'n hittebehandelingsproses waarin staal verhit word tot 'n temperatuur van 30°C tot 50°C bo die Ac3-temperatuur, by daardie temperatuur gehou word, en dan lugverkoel word om 'n mikrostruktuur naby die ewewigstoestand te verkry. In vergelyking met gloeiing het normalisering 'n vinniger afkoeltempo, wat lei tot 'n fyner perlietstruktuur (P) en hoër sterkte en hardheid.
2. Doel van Normalisering
Die doel van normalisering is soortgelyk aan dié van uitgloeiing.
3. Toepassings van Normalisering
• Elimineer genetwerkte sekondêre sementiet.
•Dien as die finale hittebehandeling vir onderdele met laer vereistes.
• Tree op as 'n voorbereidende hittebehandeling vir lae- en mediumkoolstofstrukturele staal om bewerkbaarheid te verbeter.
4. Tipes van uitgloeiing
Eerste tipe uitgloeiing:
Doel en Funksie: Die doel is nie om fasetransformasie te veroorsaak nie, maar om die staal van 'n ongebalanseerde toestand na 'n gebalanseerde toestand oor te skakel.
Tipes:
•Diffusie-uitgloeiing: Het ten doel om die samestelling te homogeniseer deur segregasie uit te skakel.
•Herkristallisasie-uitgloeiing: Herstel rekbaarheid deur die effekte van werkverharding uit te skakel.
• Spanningverligting Uitgloeiing: Verminder interne spanning sonder om die mikrostruktuur te verander.
Tweede tipe uitgloeiing:
Doel en Funksie: Het ten doel om die mikrostruktuur en eienskappe te verander en 'n perliet-gedomineerde mikrostruktuur te verkry. Hierdie tipe verseker ook dat die verspreiding en morfologie van perliet, ferriet en karbiede aan spesifieke vereistes voldoen.
Tipes:
• Volledige Gloeiing: Verhit die staal bo die Ac3-temperatuur en koel dit dan stadig af om 'n eenvormige perlietstruktuur te produseer.
•Onvolledige Uitgloeiing: Verhit die staal tussen Ac1- en Ac3-temperature om die struktuur gedeeltelik te transformeer.
•Isotermiese Gloeiing: Verhit die staal tot bo Ac3, gevolg deur vinnige afkoeling tot 'n isotermiese temperatuur en hou dit vas om die verlangde struktuur te verkry.
• Sferoïediserende Gloeiing: Lewer 'n sferoïdale karbiedstruktuur, wat bewerkbaarheid en taaiheid verbeter.
Ⅷ.1. Definisie van Hittebehandeling
Hittebehandeling verwys na 'n proses waarin metaal verhit, by 'n spesifieke temperatuur gehou en dan afgekoel word terwyl dit in 'n vaste toestand is om die interne struktuur en mikrostruktuur daarvan te verander en sodoende die gewenste eienskappe te verkry.
2. Eienskappe van hittebehandeling
Hittebehandeling verander nie die vorm van die werkstuk nie; dit verander eerder die interne struktuur en mikrostruktuur van die staal, wat weer die staal se eienskappe verander.
3. Doel van hittebehandeling
Die doel van hittebehandeling is om die meganiese of verwerkingseienskappe van staal (of werkstukke) te verbeter, die potensiaal van die staal ten volle te benut, die kwaliteit van die werkstuk te verbeter en die lewensduur daarvan te verleng.
4. Belangrike Gevolgtrekking
Of 'n materiaal se eienskappe deur hittebehandeling verbeter kan word, hang krities af van of daar veranderinge in sy mikrostruktuur en struktuur tydens die verhittings- en verkoelingsproses is.
Plasingstyd: 19 Augustus 2024